Bunca yıldır yaşadığım hayatta ben asıl bir tek şeyi öğrendim.
Her insanın yalnız olduğu. Ne kadar kalabalık içinde yaşasa dahi hatta bunca arkadaşları sevgilileri eşleri dostları olsa bile bunların hepsinin bir gün yok olup hayatın kahramanını bir köşede yapayalnız tek başına bırakacaklarını.
Evet, her koyun kendi bacağından asılır, ama bir şey daha vardır ki bu askıya götüren yolda tek başımıza değiliz işte.
Yani aslında insan çoğu zaman kendi kendine yetemiyor. Neden mi? Resme bakın:
Sağdaki kapı neyse de soldaki kapıdan girmek için mutlaka yanınızda birisi olması gerek, özellikle de biz erkekler için geçerli bir kural.
Ama eminim ki bir gün gelecek, yalnız insanların da yüzleri o günü gülecek, bu satırların yazarı buna candan yürekten kalpten inanıyor.
Ne dersiniz, yakın mıdır öylesi?
