Gönül koymak haddim değil. Ben bir şey diyorsam boş yere demiyorum.
Bazı insanlar gerçekten cansız manken gibiler. Hani şu vitrinlerde olan ve beyinleri olmayanlardan.
Bana görgüden bahsedenlerin bana karşı yaptıkları görgüsüzlükleri yazmaya kalkacak olursam eminim hiç birinizin yüzüme bakabilmeye cesareti kalmaz.
Ben bana karşı yapılan hiç bir şeyi unutmam, sadece acısını çıkartmak için en uygun zamanını beklerim.
Hayatımdan bir sayfayı bile kopartıp atmaya kıyamazken günün birinde koskocaman defteri hiç acımadan gürül gürül yanmakta olan ateşe atmaktan çekinmeyeceğimi de fark ettim bu gece.
Benim hayatım kalabalıklar arasında bulunurken bile yapayalnız geçiyor, kısacası ben yalnızlığa alışkınım.
Bu yüzden de bazılarının varlıkları benim için çok fazlama da önemli değiller.
Ama insan söz vermese bile kendisini beklediğini bildiği birine gelemeyeceğini bir haber verse en azından ötekinin gönlünü almış olur.
Ben hayatta çok şeyi affederim, ama duygularımla oynanmasına ve aptal yerine konmama asla izin vermem.
