İstanbul'da bir süredir, daha doğrusu yaz başından bu yana neredeyse yağmur hiç yağmadı.
Güneşte uzun bir süredir pişe pişe artık yenilecek kıvama kadar gelmiştik, ta ki bugüne kadar.
Sonunda fiziki olarak da yağdı yağmur, çaktı şimşek, sanırım ben de şair oldum sonunda. Hani şu terk edilidikten sonra Facebok'ta yalnız kalıp kendilerini şair sananlar gibi ..
Gelgelelim bu şairlik şimdilik "Eh işte" dedirtir.
Çünkü dışarıdaki fiziksel yağmurdan ziyade içimde hiç durmadan yağan duygusal yağmur ne olacak?
Koskocaman yaz mevsimi boyunca bizi sürekli pişiren fiziksel güneşe karşı benim sıcaktan pişmemi ve yamyamlar tarafından yenilmemi resmen engelleyen de işte bu duygusal yağmurlarım olduğunu söylersem yalan söylememiş olurum.
Aslında var ya, şu anda şöyle bir yatakta uzanmak ve uyumak isterdim ama malesef dükkândayım şimdi. Belki bir gün, belki de hiç bir zaman gelmeyecek olan bir akşam, neden olmasın?
